โดย พิศณุ นิลกลัด คอลัมน์ คลุกวงใน
ในมติชนสุดสัปดาห์ วันศุกร์ที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555 ปีที่ 33 ฉบับที่ 1684 หน้า 96
ราวๆ เดือนพฤศจิกายนหรือต้นเดือนธันวาคมของทุกปีหนุ่มสาวอเมริกันรอฟังข่าวว่าใครจะได้ตำแหน่ง "ผู้ชายเซ็กซี่ที่สุดแห่งปี" ของนิตยสารรายสัปดาห์พีเพิ่ล (people) ซึ่งเริ่มจัดอันดับมาตั้งแต่ปี 1985
นิตยสารพีเพิ่ลได้รับความเชื่อถือในเรื่องนี้เพราะอายุของหนังสือยาวนาน 38 ปี นอกจากนั้น ยังได้รับการยกย่องให้เป็น "นิตยสารยอดเยี่ยมแห่งปี" จากหนังสือที่เสนอข่าวสารข้อมูลสถิติและบทวิเคราะห์ทางด้านการตลาดและสื่อสารมวลชนชื่อ Advertising Age เมื่อปี 2005 ด้วยเหตุผลว่าเนื้อหาดีเยี่ยมยอดขายหนังสือและยอดโฆษณาสูงเริ่ด
ปี 2011 พีเพิ่ลเป็นนิตยสารที่มียอดขายสูงที่สุดในอเมริกา (3.6 ล้านฉบับต่อสัปดาห์) ยอดผู้อ่านที่อายุ 18 ปีขึ้นไปสูงที่สุด (46.6 ล้านคนต่อสัปดาห์) และยอดขายหน้าโฆษณาทั้งปี 997 ล้านดอลลาร์!
นี่ขนาดอเมริกาเศรษฐกิจตกต่ำนะครับ
ช่วงก่อนเจอวิกฤติซับไพรม์ยอดขายปี 2006 ต่อสัปดาห์สูงถึง 3,750,000 ฉบับ รายรับเบ็ดเสร็จทั้งปี 1,500 ล้านดอลลาร์
ด้วยความที่สถิติดีทั้งยอดขาย ยอดคนอ่าน และยอดโฆษณา ผู้คนจึงเชื่อถือหนังสือเล่มนี้ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับคนดัง ข่าวตามกระแส สารคดีที่เป็นประโยชน์และสัมภาษณ์ที่มีทั้งคนดัง หรือประเด็นน่าสนใจ
สำหรับปีนี้เมื่อวันที่ 14 พฤศจิกายนที่ผ่านมา นิตยสารพีเพิ่ลมอบตำแหน่ง Sexiest Man Alive ให้กับ แชนนิ่ง เททั่ม (Channing Tatum) ดาราหนุ่มกล้ามใหญ่วัย 32 ปี ฮอตจัดในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา
คําตอบตามสูตรสำเร็จของดาราชายฮอลลีวู้ดหลังจากทราบว่าตัวเองครองตำแหน่ง Sexiest Man Alive คือขำ นึกว่าตัวเองถูกอำ ซึ่ง แชนนิ่ง เททั่ม ก็ไม่ได้ตอบนอกเหนือไปจากนี้ ทำนองเดียวกับดาราสาวไทยของเราที่เวลามีคนบอกว่าเซ็กซี่ที่สุด ก็มักออกตัวว่าตัวจริงของพวกเธอนั้นล้วนแต่เป็นคนง่ายๆ สบายๆ ลุยๆ แก่นแก้วเหมือนเด็กผู้ชาย
ขั้นตอนการเลือกผู้ชายเซ็กซี่ที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่นั้น (Sexiest Man Alive) ทางกองบรรณาธิการของนิตยสารพีเพิ่ลจะเสนอชื่อดาราที่มาแรงในปีนั้นๆ และร่วมกันโหวตว่าดาราชายคนไหนควรได้ครองตำแหน่งนี้ ไม่ได้ทำโพลสำรวจความเห็นจากผู้อ่านหรือคนทั่วไป
สำหรับปีนี้ ทางนิตยสาร พีเพิ่ล บอกว่า แชนนิ่ง เททั่ม ชนะขาดลอยแบบไม่มีคู่แข่ง
หลังการเลือกทุกปี จะมีกลุ่มสาวๆ หงุดหงิดกับผลตัดสินชายเซ็กซี่ที่สุดแห่งปีของนิตยสาร พีเพิ่ลโดยพวกเธอบอกว่าชายหนุ่มที่พีเพิ่ลเลือกนั้น ไม่เห็นจะหล่อ หรือเซ็กซี่ตรงไหน ไม่ใช่สเป๊กของพวกเธอเอาซะเลย
เรื่องความหล่อ ความสวย ว่าไปแล้วขึ้นอยู่กับรสนิยมของแต่ละคน อย่างที่คำกล่าวของฝรั่งว่า "Beauty is in the eye of the beholder." หรือความงามอยู่ที่สายตาของผู้มอง
ความเซ็กซี่ไม่ได้อยู่ที่รูปร่างหน้าตาภายนอกเท่านั้น แต่นิสัยใจคอ ความเป็นสุภาพบุรุษ เป็นสิ่งที่ทำให้ผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆ กลายเป็นคนดูดี มีเสน่ห์ เซ็กซี่ในสายตาผู้หญิง
อย่าง เมล กิ๊บสัน ซึ่งครองตำแหน่ง Sexiest Man Alive คนแรกในปี 1985 เป็นตัวอย่าง
หลังจากมีคลิปเสียงของ เมล กิ๊บสัน ด่าทออดีตแฟนสาวของตนอย่างรุนแรงเมื่อสองปีก่อนเผยแพร่ออกมา
ทำให้ผู้หญิงหลายคนออกมาบอกว่าควรทวงตำแหน่งสุดยอดผู้ชายเซ็กซี่คืน
จากการทำโพลสำรวจของหลายสถาบันพบว่าผู้ชายที่ดูเซ็กซี่ในสายตาของผู้หญิงนั้น ผู้หญิงให้ความสำคัญที่จิตใจมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก
คุณสมบัติของผู้ชายที่ทำให้ผู้หญิงเห็นว่ามีเสน่ห์ และเซ็กซี่ มีดังนี้
มีความซื่อสัตย์ จริงใจ
สมัยนี้ความซื่อสัตย์เป็นคุณสมบัติที่หาได้ยาก ผู้หญิงต้องการผู้ชายที่จริงใจตรงไปตรงมา เชื่อใจได้ ซึ่งความเชื่อใจเป็นสิ่งที่ใช้ระยะเวลานานในการสั่งสม แต่สามารถถูกทำลายลงภายในพริบตาเดียว
อารมณ์ขัน
คนที่มีอารมณ์ขัน ใครก็อยากอยู่ใกล้ ยิ่งผู้หญิงเป็นเพศที่มักจะน้อยใจง่าย ดังนั้น การทำให้เธอหัวเราะได้ นับเป็นเสน่ห์อย่างยิ่ง เพราะทำให้เธอหายโกรธกลับมาอารมณ์ดีอย่างเดิม
ฉลาดหลักแหลม
ผู้ชายฉลาดทำให้ผู้หญิงรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย มีความมั่นใจว่าหากเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา เขาคนนั้นจะใช้สติปัญญาแก้ปัญหาให้ลุล่วงผ่านพ้นไปได้
จิตใจดี
ผู้ชายที่มีจิตใจดี โอบอ้อมอารีกับคนรอบข้าง ทำให้ผู้หญิงรู้สึกว่าเธอจะได้รับการปฏิบัติอย่างนั้นด้วยเช่นกัน
ความมั่นใจ
ผู้ชายที่มีความมั่นใจในตัวเอง ทำให้ผู้หญิงรู้สึกอบอุ่น มั่นใจว่าสามารถปกป้องเธอได้ในทุกสถานการณ์
ความมุ่งมั่น
ผู้ชายที่มีความมุ่งมั่น มีเป้าหมายในชีวิต ทำให้ผู้หญิงเกิดความมั่นใจว่าเธอและเขาจะมีอนาคตที่ดีร่วมกันรออยู่ข้างหน้า
เป็นผู้รับฟังที่ดี
ผู้ชายที่พร้อมจะรับฟังยามที่ผู้หญิงมีเรื่องไม่สบายใจ ต้องการใครสักคนเพื่อปรับทุกข์ ผู้ชายลักษณะนี้จะทำให้ผู้หญิงอุ่นใจว่าเธอจะมีคู่คิดเคียงข้างเธอเสมอ
โรแมนติค
ผู้ชายที่โรแมนติก อ่อนหวาน ดูแลเอาใจใส่หญิงคนรักของตัว คือผู้ชายในฝันของผู้หญิงทุกคนในโลก
ผู้ชายไทยเราเข้าข่ายข้อไหนบ้างครับ
+++
บทความของปี 2554
โดย พิศณุ นิลกลัด คอลัมน์ คลุกวงใน
ในมติชนสุดสัปดาห์ วันศุกร์ที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2554 ปีที่ 31 ฉบับที่ 1628 หน้า 96
วันเสาร์สุดท้ายของเดือนตุลาคมของทุกปีถือเป็น "วันให้อภัยแห่งชาติ" หรือ National Forgiveness Day ของประเทศอเมริกาซึ่งปีนี้ตรงกับวันที่ 29 ตุลาคม 2554
จุดประสงค์ของการจัดให้มีวันให้อภัยแห่งชาติก็เพื่อปลุกให้คนได้คิดว่า ความโกรธ ความเคียดแค้น ไม่ให้อภัยผู้อื่น เป็นอันตรายต่อสุขภาพและเป็นตัวขัดขวางความสุข
คนเราทุกคนล้วนเคยทำในสิ่งที่ทำให้คนอื่นโมโห เสียใจ และโกรธเคือง ในชีวิตมีเรื่องที่ทั้งเขาและเราทำในสิ่งที่ก่อให้ต่างฝ่ายต่างไม่พอใจเกิดขึ้นอยู่เสมอ
หากไม่รู้จักการให้อภัย ชีวิตก็จะมีแต่ความโกรธ เกลียด เคียดแค้น ที่สุดแล้วคนที่ทุกข์ก็คือตัวเรา
เรื่องการให้อภัยมีผลดีต่อสุขภาพ มีการศึกษาอย่างจริงจังเป็นครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อนโดยคณะนักวิจัยของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดของสหรัฐอเมริกา ภายใต้โครงการชื่อ Stanford Forgiveness Project
คณะผู้วิจัยสุ่มกลุ่มสำรวจผู้ใหญ่ 259 คน อายุระหว่าง 25-50 ปี และให้เข้ารับการอบรมวิธีให้อภัยไม่ถือโทษโกรธเคือง มีการอบรม 6 ครั้ง ครั้งละ 90 นาที หลังจากนั้น ก็ทำการสำรวจสภาพจิตใจ ระดับความโกรธ ความเครียด และสุขภาพกาย
ผลออกมาว่าหลังจากฝึกอบรมการรู้จักให้อภัย ระดับความเครียดของคนที่เข้าอบรมส่วนใหญ่ลดลง โกรธน้อยลง มองโลกในแง่บวกมากขึ้น สุขภาพแข็งแรงขึ้น
หลังจากนั้น อีก 10 สัปดาห์ก็ได้ประเมินสุขภาพจิตอีกครั้ง พบว่า ระดับสุขภาพจิตยังดีเหมือนกับเมื่อตอนเสร็จการอบรมการรู้จักให้อภัยใหม่ๆ
การให้อภัยอาจเป็นเรื่องยาก เพราะเป็นธรรมดาที่เมื่อมีใครมาทำไม่ดีกะเรา เราก็จะคิดทันทีว่าในเมื่อคนคนนั้นทำผิดคิดไม่ดีกะเรา เราจะยกโทษให้ทำไม เพราะถ้าเรายกโทษให้แต่เขาไม่สำนึกแล้วทำผิดซ้ำๆ อีกเรื่อยไป เราจะกลายเป็นผู้รับเคราะห์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
วิธีให้อภัย ผู้รู้บอกว่าแม้เราจะเป็นผู้เสียหาย แต่ขอให้คิดว่าเราไม่ได้เป็นผู้พ่ายแพ้ เพราะคนที่รู้จักให้อภัยนั้นแท้จริงแล้วเป็นผู้ชนะ ถึงจะถูกทำให้โมโหไม่พอใจ แต่ตัวเองก็เข้มแข็งที่จะให้อภัยคนคนนั้น ไม่เก็บมาคิดแค้น เอาชนะใจตัวเองได้
การให้อภัยช่วยลดความดันโลหิต ลดความโกรธ ลดความซึมเศร้า ทำให้รู้สึกว่าชีวิตมีหวัง ทำให้รู้สึกว่าแม้ชีวิตจะลำบาก แต่ตัวเองก็ยังมีพลังที่จะรับมือ
ต่างจากคนที่ไม่รู้จักการให้อภัยที่มักจะรู้สึกสิ้นหวัง โกรธแค้น กินไม่ได้นอนไม่หลับ ที่สุดแล้วก็ส่งผลร้ายต่อสุขภาพตัวเอง
การรู้จักให้อภัยเป็นสิ่งที่ฝึกฝนได้ โดยเริ่มจากคนใกล้ตัวคือให้อภัยสมาชิกในครอบครัว แล้วค่อยๆ ขยายวงไปยังการให้อภัยเพื่อนบ้าน เพื่อนร่วมงานไปจนถึง "คนที่สวมเสื้อคนละสี"
เมื่อพร้อมที่จะให้อภัยแล้วขณะเดียวกันก็ต้องพร้อมยอมรับผิดเมื่อทำผิด การยอมรับผิดไม่ใช่สิ่งน่าอาย ที่น่าละอายก็คือทำผิดแล้วไม่ขอโทษ แถมยังป้ายความผิดให้ผู้อื่นด้วย
คนที่ทำผิดแล้วไม่ยอมรับ ไม่รู้จักเรียนรู้จากความผิดของตัวเอง ทำให้ไม่สามารถพัฒนาตัวเองในทางที่ถูกที่ควร
นักจิตวิทยาบอกว่าการโทษคนอื่นนั้นเหมือนเป็นโรคติดต่อ เวลาเห็นคนอื่นโยนความผิด เราก็จะมีแนวโน้มที่จะซึมซับพฤติกรรมป้ายความผิดให้ผู้อื่น ซึ่งส่งผลเสียให้กับการแก้ปัญหาโดยรวม เพราะแทนที่จะใช้เวลาไปกับการร่วมมือกันแก้ข้อผิดพลาด กลับใช้เวลาไปกับการโจมตีกัน
ช่วงเวลาที่บ้านเมืองกำลังประสบปัญหารุนแรงอย่างในขณะนี้ ผู้นำที่ดีไม่ควรเสียเวลาไปกับการโยนความผิดให้คนอื่น
John C. Maxwell นักเขียนหนังสือด้านภาวะผู้นำที่โด่งดังทั่วโลก และหนังสือหลายเล่มของเขาได้รับการแปลเป็นภาษาไทย เคยพูดคุณสมบัติของผู้นำที่ดีไว้ได้น่าคิดว่า
"A good leader takes a little more than his share of the blame, a little less than his share of the credit."
"ผู้นำที่ดีคือคนที่ยอมรับการตำหนิมากกว่าที่ตัวเองสมควรได้รับ และรับความดีความชอบน้อยกว่าที่ตัวเองสมควรได้รับ"
.
