รำพึงถึง มาลาล่า ยูซัฟไซ โดย จอห์น วิญญู

.

รำพึงถึง มาลาล่า ยูซัฟไซ
โดย จอห์น วิญญู spokedark.tv www.facebook.com/spokedarktv
ในมติชนสุดสัปดาห์ วันศุกร์ที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2555 ปีที่ 32 ฉบับที่ 1679 หน้า 79


ขณะที่กำลังนั่งเขียนต้นฉบับนี้ น้องมาลาล่า ยูซัฟไซ กำลังถูกเคลื่อนย้ายจากโรงพยาบาลในปากีสถานไปรักษาตัวต่อที่สหราชอาณาจักร

เด็กหญิงวัย 14 ปีชาวปากีสถานนักเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิในการได้รับการศึกษาของผู้หญิงมุสลิมถูกสมาชิกตาลีบันพยายามฆ่าโดยยิงเข้าที่หัวและลำคอในระยะประชิดบนรถโรงเรียนขณะกำลังเดินทางกลับบ้าน 
เพื่อนหญิงของมาลาล่าสองคนก็ได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์ดังกล่าวเช่นเดียวกัน

ฝ่ายราชการของปากีสถานยังคงให้ข่าวไปในทางที่ว่ามาลาล่าอาการดีขึ้นและจะค่อยๆ ดีขี้นเรื่อยๆ
แต่จากหลายแหล่งข่าวภายในโรงพยาบาลกลับพูดไปอีกทางหนึ่งว่าเด็กหญิงมีโอกาสรอดชีวิตน้อยมากเนื่องจากอาการสมองบวมอย่างรุนแรง
ฝ่ายตาลีบันประกาศว่าถ้างานนี้ไม่ตาย จะกลับมาเอาให้ตายให้ได้---
ทั้งหมดนี้เพราะผู้หญิงไม่ควรได้รับการศึกษา
และเด็กหญิงที่ออกมาประณามตาลีบันและเรียกร้องสิทธินี้สมควรถูกผู้ชายตัวโตๆ ยิงสังหารในระยะประชิด
มรึงแมนมาก


ภายใต้การปกครองและในพื้นที่อิทธิพลของตาลีบันเด็กผู้หญิงเป็นจำนวนมากในอัฟกานิสถานและปากีสถานไม่ได้เรียนหนังสือเพราะเป็นการเสี่ยงอันตรายเกินไป โรงเรียนโดนระเบิด โดนเผา รถโรงเรียนถูกซุ่มโจมตี ครูและเจ้าของโรงเรียนผู้หญิงตกเป็นเป้าสังหารอยู่เสมอ
วันที่ 11 ตุลาคม ที่ผ่านมาเป็นวันเด็กหญิงสากล (International Day of the Girl) CNN สัมภาษณ์ หญิงสาวชาวอัฟกันนางหนึ่งที่ต้องปลอมตัวเป็นเด็กผู้ชายแล้วเดินเท้าไปโรงเรียนไปกลับเที่ยวละ 45 นาทีทุกวัน สัปดาห์ละ 6 วัน เพื่อไปโรงเรียน แล้วโรงเรียนที่ว่านี่ เป็นโรงเรียนลักลอบเปิดสอนด้วยนะครับ โรงเรียนคือห้องโถงบ้านครู (ผู้หญิง) ที่มีเด็กหญิงแออัดยัดเยียดกันเรียนถึงหนึ่งร้อยคน
ทุกคนรู้ว่าหากตาลีบันมาเจอจะต้องตายกันหมด

พ่อแม่ของเด็กๆ ก็รู้ว่าถ้าวันไหนลูกเดินไปโรงเรียนแล้วตาลีบันมาเจอเข้าว่าเป็นเด็กผู้หญิงปลอมตัว ทั้งลูก ทั้งพ่อแม่มีสิทธิตายหมู่
คุณครูก็รู้ว่าหากเรื่องโรงเรียนลักลอบนี้แพร่งพรายออกไป คุณครูและครอบครัวก็มีสิทธิจะถูกฆาตกรรมได้ เด็กๆ ก็รู้อยู่แก่ใจว่ากำลังเสี่ยงกับอันตรายทุกวัน

ปัจจุบันชาบาน่า บาจีฟ ราซิก หญิงสาวคนดังกล่าวจบปริญญาตรีแล้วจากมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกาและกลับไปเปิดโรงเรียนประจำหญิงที่กรุงคาบูล อัฟกานิสถาน เธอเล่าเสริมว่า ด้วยความกลัว ความเหนื่อยล้าและไม่เห็นอนาคตที่ดีกว่า เธอจึงงอแงไม่อยากไปโรงเรียนอยู่บ่อยๆ แต่พ่อแม่ของเธอนั่นแหละที่ไม่ยอมให้เธอเลิก เพราะต่างก็เชื่อในคุณค่าของการศึกษาอย่างสุดหัวใจ 
เธอเล่าถึงพ่อของเธอว่าเขาย้ำกับเธอเสมอว่าเงินถูกปล้นได้ บ้านถูกยึดได้ อะไรๆ ที่เรามีก็ถูกยึดเอาไปได้ แต่ความรู้ที่มีจากการได้รับการศึกษาไม่มีใครเอาไปจากเราได้ ดังนั้น เพื่อให้ได้มาซึ่งความรู้ การเสี่ยงชีวิตจึงเป็นการเสี่ยงที่คุ้มค่า
เด็กหญิงชาบาน่า บาจีฟ ราซิก จึงมีวันนี้และสามารถมาทำอะไรดีๆ ต่อให้ผู้อื่นที่ต้องการได้อีก ถือเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าของครอบครัวและสังคมประเทศนั้นจริงๆ 
การยอมเสี่ยงเจ็บเสี่ยงตายเพื่ออะไรบางอย่าง บางอย่างนั้นมันต้องเป็นสิ่งที่คุ้มค่ามากในความรู้สึก 
การยอมเสี่ยงเจ็บเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาซึ่งการศึกษานั้น แสดงถึงการให้ความสำคัญกับความรู้มาก ("ความรู้" นะครับ ไม่ใช่ใบปริญญา กรุณาอย่าเหมาว่าเป็นสิ่งเดียวกัน)



ทั้งหมดนี้ทำให้ผมกลับมามองตัวเอง (และขอเชิญชวนให้คุณผู้อ่านลองทำเช่นเดียวกัน)  
แล้วพยายามจินตนาการว่า มีอะไรบ้างในชีวิตที่มีความสำคัญมากพอที่จะยอมเจ็บยอมตายยอมเสี่ยงเพื่อให้ได้มามั้ย 
เปล่าครับ ไม่ได้จะดราม่า---มันก็แค่น่าคิดเฉยๆ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะต้องมีสิ่งนั้นซะเมื่อไหร่ ไม่มีก็ไม่มีใครว่า แต่ถ้าทุกคนลองคิดดูดีๆ แล้วเกิดมันมี

สิ่งนั้นแวบขึ้นมาในหัว แล้วเราบอกตัวเองว่าใช่แล้ว สิ่งนี้แหละที่เรายอมแลก ยอมแลกแม้กระทั่งชีวิตเพื่อให้ได้มา

แล้วถ้าสมมติว่าสิ่งนั้นมีมากกว่าหนึ่งคนที่คิดเหมือนคุณ มีมากกว่าหนึ่งร้อยคนที่คิดเหมือนคุณ มีมากกว่าล้านคนที่คิดเหมือนคุณ มันจะพอเป็นไปได้ไหม ... 
ที่เราจะบอกว่า

สิ่งนั้นคือสิ่งที่สังคมต้องการ



.