โดย ทราย เจริญปุระ charoenpura@yahoo.com คอลัมน์ รักคนอ่าน
ในมติชนสุดสัปดาห์ วันศุกร์ที่ 06 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 ปีที่ 32 ฉบับที่ 1664 หน้า 80
มาอีกแล้วหน้าฝน
เชื่อว่านาทีนี้หลายคนมีอาการเหมือนฉัน คือเห็นฝนตกกันทุกวันแบบตรงเวลาทีไรจะเริ่มหนาวๆ ร้อนๆ
คิดถึงภัยน้ำท่วมจากปีที่แล้วซึ่งก็เพิ่งร้างราห่างหายไปได้ไม่นาน
ไอ้ฉันนั้นไม่เท่าไหร่ เพราะไม่ได้ท่วมอะไรกับใครเขาแหมจะลุ้นกันจนเหนื่อย ขนข้าวขนของกันจนหลังจะหัก
แต่บางบ้านที่ท่วมกันเป็นจริงเป็นจังนั่น เห็นว่ามาจนป่านนี้เพิ่งซ่อมบ้านเสร็จเข้าที่ก็มี ที่ยังคาราคาซังอยู่ก็มี ที่ยังรอเงินช่วยเหลือก็ยังมีอีกเหมือนกัน
เป็นแบบนี้ใครเล่าจะไม่หลอน
เมื่อหลอนก็ต้องมีการเตรียมตัวกันอีกรอบ
แน่นอน ความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ที่มาพร้อมกับภาระหน้าที่อันใหญ่ยิ่งของฉันคือหนังสือนี่ล่ะ
เรื่องเดิมๆ เดจาวู
หลายคนอาจจะสงสัยว่า, อ้าว ก็ไหนว่าปีที่แล้วขนไปเก็บแล้วรอบนึงไม่ใช่หรือ จะมาขนอะไรกันอีก
ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ล่ะท่านผู้อ่าน มันมีแต่จะคอยสะสมกิเลสให้เพิ่มพูนมากขึ้นในทุกวันทั้งที่รู้และไม่รู้ตัว
กิเลสของฉันก็คือหนังสือ
เลยต้องมีการขยับขยายถ่ายเท เอาเล่มที่เคยอ่านไปไว้ด้านนอกในพื้นที่ที่จัดขึ้นมาใหม่ เอาเล่มใหม่มาใส่ตู้ในห้องนอนแทน
อีที่นี้ฉันก็ดันเป็นคนนิสัยเสีย เวลาเจอหนังสือที่เคยอ่านแล้วก็เหมือนเจอคนรู้จักที่ไม่เจอหน้ากันมานานปี
แถมเป็นคนรู้จักที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในเนื้อหาเสียด้วย
ไม่ต้องกังวลว่าเอ๊ะ ตอนนี้เค้าจะเป็นคนแบบไหน แต่งงานไปแล้วหรือยัง หรือความคิดจิตใจจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง
หนังสือก็คือหนังสือ
เริ่มเหมือนเดิม จบเหมือนเดิม
คนที่เปลี่ยนนี่แหละคือตัวเรา
แล้วมันก็จะมีหนังสือชุดที่ใช้ตัวละครหลักคนเดียวคนเดิม เปลี่ยนแปลงไปแต่สถานการณ์ที่ต้องรับมือ
เจอหนังสือพวกนี้ทีไรฉันก็ได้แต่ล้มครืน แผนที่วางเอาไว้ว่าจะจัดจะเก็บอะไรเป็นสูญหายหมด
เพราะพอหยิบขึ้นมาอ่านแล้วก็ต้องอ่านมันเรื่อยไปให้จบครบทุกเล่มในชุด
แล้วชุดนึงนี่มันน้อยเล่มเสียเมื่อไหร่
เรียกว่าหมดกันไปเป็นวัน
หนังสือชุดที่ฉันแพ้ทางอยู่เสมอ ได้แก่ สี่แผ่นดิน, ชุดนวนิยายของสายลับ เกเบรียล อัลลอน ชุดหมอนิติเวช เคย์ สการ์เพตต้า, ชุดนักสืบนายหน้าวงการกีฬา ไมรอน โบลิทาร์, ชุดนักสืบ แฮรี่ บอช
แล้วก็อีกชุดที่แพ้ทางอย่างจริงจัง เรียกว่าบังคับใจตัวเองไม่ได้อย่างรุนรงเพียงแค่เห็นหน้าปก
เอ่อ
อย่าขำนะ
คือ แฮร์รี่ พอตเตอร์
จริงๆ นะคุณผู้อ่าน มันสนุก มันห่อไปด้วยความรู้สึกมามันสดใสสดชื่น
และเป็นวรรณกรรมเยาวชนที่เด็กๆ ตัวเล็กตัวน้อยก็ชอบอ่าน หรือต่อให้ผู้ใหญ่โตๆ แล้วก็เถอะ พลาดมาอ่านเป็นเพลิดเพลินกันได้แบบไม่รู้ตัว
และพอมาอ่านรอบหลังๆ ที่ฉันแทบจะจำคาถาพ่อแว่นแฮร์รี่นี่ได้หมดแล้ว
เลยมีเวลาสนใจปอกเปลือกความสดใสนั่นออกมากขึ้นเรื่อยๆ และไปมองหาเรื่องราวของตัวละครอื่นๆ บ้าง
เพื่อจะค้นพบว่าโลกใบนั้นช่างเป็นโลกที่มืดหม่น จนต้องมาคิดว่านี่มันคือหนังสือสำหรับเบาวชนจริงหรือนี่
มันเป็นเรื่องของคนที่เลือกเดินทางยากเพราะเชื่อว่ามันถูกต้อง
มันคือเรื่องของความตายอันรุนแรงและปราศจากเหตุผล
มันคือการปกปิดความลับและการเสียสละในแบบที่หาได้ยากในคนจริงๆ
ในครั้งแรกที่ได้รู้เรื่อง เราก็มักจะชื่นชมพระเอก นางเอกหรือตัววีรบุรุษผู้ผดุงคุณธรรม
แต่พอเวลาเนิ่นนานผ่านไป ตัวร้ายก็ชักจะดูสมเหตุสมผลมากขึ้นเป็นลำดับ
ตัวละครตัวเล็กตัวน้อยเริ่มมีเรื่องราวของตัวเอง
ความสนใจของเราจะถูกถ่ายเทไปที่คนรอบๆ เหล่านั้น
เรารู้ตอนจบแล้ว เรารู้ว่าเรื่องจะดำเนินไปในทางใด
แต่ตัวละครเหล่านี้ก็ไม่เปลี่ยนการกระทำ
จะมีคนจริงๆ ซักกี่คนที่พอรู้ผลสุดท้าย จุดหมายปลายทางของการกระทำตัวเองแล้วจะยังยืนยันในหลักการและวิธีการเดิม
จะมีซักกี่คนที่เลือกจะยืนหยัดและหนักแน่นพอ
ถ้าจะมี, ฉันก็ยังไม่รู้จักคนเหล่านั้น
และก็มีเพียงตัวละครในหนังสือเท่านั้นที่ทำอะไรซ้ำๆ ให้เราได้เห็น
เรื่องบนโลกจะเป็นอย่างนี้บ้างไหม
ตัวละครตัวเล็กตัวน้อยและเหล่าร้ายที่กลายมาเป็นผู้ยิ่งใหญ่
และเหตุผลที่เราเคยตั้งแง่สงสัยในตอนแรกที่ได้รู้กลับกลายเป็นความชอบธรรม
บางที, เราอาจมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานพอจะเห็นเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นบนโลกที่เราอาศัย
จึงได้แต่คิดถึงมันผ่านหนังสือสนุกๆ ซักเล่มก็เท่านั้นเอง
* * * * * * * * * * * * * * * * * * *
# แฮร์รี่ พอตเตอร์ มีทั้งหมด 7 เล่ม โดยเรียงตามลำดับแปลไทยได้ตามนี้ 1. แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับศิลาอาถรรพ์ 2. แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับห้องแห่งความลับ 3. แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับนักโทษแห่งอัซคาบัน 4. แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับถ้วยอัคนี 5. แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับภาคีนกฟีนิกซ์ 6. แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเจ้าชายเลือดผสม และ 7. แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเครื่องรางยมทูต ทั้งหมดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์นานมีบุ๊คส์ #
++
โดย ทราย เจริญปุระ charoenpura@yahoo.com คอลัมน์ รักคนอ่าน
ในมติชนสุดสัปดาห์ วันศุกร์ที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 ปีที่ 32 ฉบับที่ 1665 หน้า 80
สิ่งที่สร้างความอัศจรรย์ใจสำหรับใครต่อใครหลายคนที่มีต่อการประกอบอาชีพเป็นนักแสดงก็คือ การร้องไห้
พวกเขาสงสัยว่าฉันคิดถึงเรื่องอะไรที่ทำให้โศกเศร้าจนต้องหลั่งน้ำตา
ส่วนใหญ่ฉันก็จะตอบไปว่าเพาะบทที่เขากำหนดมา หรือเพราะโชคชะตาอันหม่นเศร้าของตัวละคร ความรักที่ไม่สมหวัง ปัญหาความไม่ลงตัวในครอบครัว ทางแยกอันบีบคั้นให้ตัดสินใจอะไรก็ได้
ขอให้หยาดน้ำตาไหลลงมาโดนหัวใจของคนดูก็พอ
เวลา ที่มีวิกฤตการณ์ที่ยาวนานต่อเนื่องกันมากเกินไป โลกแห่งความบันเทิงจะเฟื่องฟูขึ้น ผู้ชมซึ่งเบื่อหน่ายจากชีวิตประจำวันที่ถูกบีบคั้นจากโลกรอบตัวจะเลือก หาความบันเทิงชั่วครู่ชั่วยามมาเสพ
พวกเขาอยากรู้ว่าโลกนี้ยังมีความหวัง
พวกเขาอยากรับรู้ว่าโลกนี้ยังมีคนซึ่งโดนชะตากรรมโบยตีหนักหน่วงกว่า อะไรก็ได้ที่จะบรรเทาเบาบางความทุกข์ในใจ แต่ไม่มีใครอยากรู้ถึงความเศร้าของผู้แสดง
ทุกคนอยากให้เราแค่เศร้าตรงที่เขาต้องการ
สิ่งที่จะสร้างใครสักคนให้เป็นนักแสดงหรือดาราได้นั้นไม่ใช่เพียงรูปร่างหน้าตาไม่ใช่บท ไม่ใช่ผู้กำกับฯ ไม่ใช่เส้นสาย ไม่ใช่อะไรเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง
สิ่งที่สำคัญและเป็นสิ่งจำเป็น เป็นหลักใหญ่ใจความนั้นคือผู้ชมไม่ว่าจะเป็นนักปั้นมือทองระดับไหน
แต่ไม่มีใครสร้างดาราได้นอกจากคนดู
หลายคนคิดว่าน้ำตาของดารามีไว้ขาย
ฉันเคยโดนคนพูดจาทิ่มแทงจิตใจว่าหยาดน้ำตาของฉันเป็นสิ่งประดิษฐ์ชนิดหนึ่งมันสั่งได้ มันสร้างได้ และฉันไม่ได้ลึกซึ้งใจอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากไปกว่าการเสกน้ำตาขึ้นเพื่อความสมจริง
เรื่องเช่นนี้เองที่ทำให้ฉันร้องไห้
ใครๆ ก็คิดว่ามันคือน้ำตาปลอมๆ นอกจากผู้ที่ทำให้มันเกิดขึ้น
ผู้ที่รู้ดีอยู่แก่ใจ
เพราะต่อให้ร้องไห้ได้ตามใบสั่งด้วยเรื่องราวโศกเศร้าสารพันจากบทบาทในการแสดง มนุษย์ทุกคนก็ย่อมมีเรื่องส่วนตัว
ฉันร้องไห้ให้กับอะไรได้บ้างน่ะหรือ
ทุกเรื่อง
โดยเฉพาะเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น
เรื่องราวที่ค่อยก่อเค้าตั้งตัว ถักทออยู่เบื้องหน้า สิ่งที่เกิดขึ้นจากการตัดสินใจของตัวเอง
ปลายทางที่รออยู่
แต่ยังก่อน
ยังก่อน
ฉันยังอยากเก็บมันเอาไว้ให้ห่างตัว
ยังอยากหลอกตัวเองด้วยเรื่องราวที่น่าจะดีในวันนี้ก่อน
จะรีบร้อนไปทำไมสำหรับการเสียใจและร้องไห้
ข่าวร้ายอยู่ตรงนั้นเสมอ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"แด่หญิงสาวผู้ถูกสาปให้มีน้ำตา" เขียนโดย หนุ่มโรงงานน้ำตา ฉบับพิมพ์ครั้งแรก กันยายน 2554 โดยสำนักพิมพ์ เวคอัพ คิส
.
