.
โดย ทราย เจริญปุระ charoenpura@yahoo.com คอลัมน์ รักคนอ่าน
ในมติชนสุดสัปดาห์ วันศุกร์ที่ 14 กันยายน พ.ศ. 2555 ปีที่ 32 ฉบับที่ 1674 หน้า 80
ใครก็เคยฝันร้าย, ฉันคิด
ปัญหาของฉันคือฉันจำไม่ได้ว่าฝันร้ายของฉันมันเป็นยังไง
ฉันตื่นมาพร้อมเหงื่อที่ท่วมตัว ผมเหนียวเหนอะติดต้นคอ เสื้อชุ่มโชกแนบหลัง ปวดเกร็งไปทั้งตัว ลมจากเครื่องปรับอากาศเปลี่ยนเหงื่อให้หายกลายเป็นไอไปในเวลาไม่นาน แต่ฉันยังคงคิดไม่ออกว่าฉันสะดุ้งตื่นมาเพราะอะไร
มันต้องเป็นฝันร้าย, ฉันแน่ใจ
แต่ในฝันนั้นมันมีอะไรหนอ
ทุกวันนี้โลกเรามีเรื่องราวมากมาย
เราเข้าถึงข้อมูลได้ไม่มีจำกัด ความรู้เบ่งบานตรงนั้นตรงนี้รอให้เราเข้าไปเก็บเกี่ยวอย่างอิสระเสรี
ผู้คนย่นระยะทางในการสื่อสาร
ข่าวสาร ส่งถึงกันว่องไว ผู้มีความรู้และคุณธรรมจะช่วยกันสานต่อ จับจุด ชี้ประเด็นอันเด่นชัดขยายสู่กันฟังให้เราพลอยได้รู้เป็นวิทยาทาน
น้ำจิตน้ำใจระหว่างคนก็ยังไม่แห้งหาย
ดูสิ, เวลาใครเดือดร้อนอะไรก็เพียงประกาศลงไปผ่านสื่อในมือตัวเอง
เว็บบอร์ด หรือโซเชียลเน็ตเวิร์กต่างๆ ก็ได้
ชั่วไม่นานจะมีคนมาช่วยออกความเห็น ช่วยกันวิพากษ์วิจารณ์
แล้วถ้ามีคนบ้าๆ บอๆ สักคนมาขัดแย้งเห็นต่าง
หรือตั้งคำถามอะไรไร้สาระ
ก็จะมีสื่อโทรทัศน์หรือข่าวอะไรซักอย่างมาหยิบไปสานต่อ
จุดประกายข่าวสารนั้นจนกว้างไกล
แล้วปัญหาก็จะได้รับการปัดเป่าเยียวยาไปในที่สุด
คนดีมีค่ากว่ากฎหมายใด
คุณธรรม ศีลธรรม และจริยธรรมอันเข้มแข็งแกร่งกล้าของเราคือตัวตัดสินได้ในทุกเรื่อง
ผิดจากนี้แล้วย่อมไร้คุณค่าและความหมาย
ความดีมีไว้ชื่นชมยกย่อง
มันจะถูกทำโดยใครสักคนหนึ่ง, เพื่อใครคนใดคนหนึ่ง
ใครก็ได้ที่ไม่ใช่เรา
ก็เรานั้นต่างมีภาระในชีวิตมากมาย
แต่ถึงเราไม่ได้เป็น เราก็ช่วยกระจายข่าวให้ทุกคนได้รับรู้
และช่วยกันส่งเสริมสรรเสริญคนที่เขาดีเหล่านั้นให้ยิ่งๆ ขึ้นไป
แต่อย่าคิดว่าทุกคนจะหลงงมงายในความดีนั้นอย่างมืดบอด
ไม่, ทุกคนฉลาดรู้และมีหัวคิดเพียงพอจะคิดได้อย่างเท่าทัน
ใครมาทำเป็นดี เคยให้เงินใครแล้วไม่ให้ขึ้นมาภายหลังนั้นถือว่าไม่ยุติธรรม
ผู้คนจะช่วยกันตรวจสอบพฤติกรรมเหล่านั้นอย่างเข้มข้น
ถากถางและกดดัน
ร้องเรียนและเรียกร้อง ตีแผ่ความจริงสิ่งที่ควรจะเป็นเช่นใจเราออกมา
มันเป็นหน้าที่ของเราในสังคมอันแสนดีนี้ที่จะต้องช่วยเหลือกัน
ดูแลกัน
เมตตากัน
เรื่องราวเกิดใหม่ทุกวัน
รอวันกรองผ่านชั้นแห่งความกลัว กลั่นตัวผ่านถ้อยคำ
แล้วเกิดเป็นคำถาม
-อะไรกันที่เป็นความจริง-
-อะไรที่เราควรรู้-
รู้เยอะแล้วได้อะไร
คนรู้มากมีแต่เจ็บปวดใช่ไหม
แสงแห่งความจริงนั้นเจิดจ้าแสบตา
การถกเถียงกันด้วยความจริงนั้นไร้ค่า
การเป็นผู้ชนะนั้นสำคัญกว่าข้อมูล
อิสรภาพของเราจะมีประโยชน์อะไรถ้าเรามีอยู่เพียงคนเดียว
ความจริงนั้นว้าเหว่และผลักไสผู้คนออกห่าง
คำถามและการตั้งข้อสงสัยสร้างรอยแยกมหึมาในความสัมพันธ์
ฉันค่อยๆ เอนตัวลงนอนอีกครั้ง
เหงื่อแห้งหายไปนานแล้ว อาการปวดตุบๆ ตามร่างกายก็ดูจะคลายไป
ฉันไม่รู้เป็นอะไร นี่ฉันฝันร้ายไปใช่ไหม
โลกนี้ดีจะตายหากเราไม่สงสัยอะไรมาก
หรือฉันยังคงมีอะไรค้างคาในใจ คำถามอะไรหรือที่ฉันยังอยากรู้
มันเลยพยายามแสดงตัวผ่านความฝัน เบียดแทรกเสนอหน้าของมันผ่านจิตสำนัก
ผลักดันฉันจนสะดุ้งตื่นแบบนี้
ไม่ได้การละ, ฉันคิด
พรุ่งนี้ฉันน่าจะโพสต์เรื่องนี้ลงไปให้เหล่าคนออนไลน์ผู้อารีได้ช่วยเหลือ
เพราะทุกปัญหาแก้ได้ที่นั่น
ใช่ไหม?
* * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"คำยืนยันของเปเรย์รา" เขียนโดย อันตอนีโอ ตาบุคคี แปลโดย นันธวรรณ์ ชาญประเสริฐ ฉบับพิมพ์ครั้งแรก สำนักพิมพ์มติชน กรกฎาคม 2555
.
