โดย ทราย เจริญปุระ charoenpura@yahoo.com คอลัมน์ รักคนอ่าน
ในมติชนสุดสัปดาห์ วันศุกร์ที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2555 ปีที่ 32 ฉบับที่ 1672 หน้า 80
"มันเป็นปฏิกิริยาทางจิต ที่สร้างภาพคุ้นตาขึ้นมาจากภาพที่เป็นนามธรรม คนเรามักต้องการเข้าใจมากกว่าไม่เข้าใจ ต้องการสร้างเรื่องราวขึ้นจากสิ่งไม่มีเรื่องราว หาความหมายในสิ่งที่ไม่มีความหมาย เช่น เรามักมองเห็นใบหน้าในสิ่งที่ไม่ใช่ใบหน้า เห็นกระต่ายในดวงจันทร์ เห็นคลื่นในน้ำเป็นสัตว์ประหลาด" *
นั่นคือคำอธิบายที่เธอบอกฉัน
เราไม่ได้สนิทกันหรอก แต่เราก็ใช้ภาษาบ้านเกิด ภาษาเดียวกัน
มันก็ง่ายดี
เธอบอกว่าเธอได้รับคำอธิบายนี้มาจากวิกเตอร์
วิกเตอร์, ผู้ชายอีกคนหนึ่ง เจ้าของสมุดวาดภาพที่เธอพกติดตัว ข้างในเต็มไปด้วยรูปแปลกๆ ไม่มีเรื่องราวต่อเนื่อง เด็กหนุ่มที่บอกว่าเขาคือนักบันทึกพาไรโดเลีย หน้าใหม่ในกองถ่าย คนที่ได้รับเงินแลกกับการบันทึกภาพที่เขาร่วมรักกับเธอ
ฟังๆ เธอพูดแล้ววิกเตอร์คงเป็นคนพิเศษมากสำหรับเธอ
เธอบอกว่าวิกเตอร์เป็นคนแรกของเธอ
"สนุกไหม" ฉันถาม
เธอ มองฉันแปลกๆ ก่อนจะส่ายหน้า เธอบอกว่าฉันถามแปลกดี ไม่มีใครถามผู้หญิงที่เสียตัวครั้งแรกด้วยคำถามว่า "สนุกไหม" หรอก และเธอก็หลับตาไว้ตลอด แล้วเมื่อลืมตา เธอจำได้เพียงผีเสื้อสีดำ
"มันเป็นอะไรที่เธอเรียกว่า-พาไรโดเลีย-นั่นเหรอ " เธอยิ้มให้กับคำถามของฉันแล้วส่ายหัวปฏิเสธ
แล้วฉันก็ไม่ได้เจอเธออีก
มันน่าอิจฉาที่สามารถเห็นอะไรบางอย่างซ้อนอยู่ในสิ่งที่เห็นกันได้โจ่งแจ้งอยู่แล้ว
ฉันมักจะเห็นอะไรเป็นอย่างที่มันเป็น
ผู้จัดการของฉันบอกว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกกับใคร
"คน เขาจะคิดยังไง ถ้ารู้ว่านางเอกหนังโป๊ที่เขาใฝ่ฝันถึง เป็นตัวแทนอันแสนรัญจวนของคู่ชีวิตหน้าเดิมเป็นคนไม่มีจินตนาการ? เขาต้องคิดเอาตัวเองมาแทนคู่ของเธอในหนังถูกไหม? แล้วถ้ารู้ความจริงแบบนี้ใครเขาจะมีอารมณ์เวลาดูหนังของเธอ"
ไม่รู้ว่าการยอมรับความจริงหรือการจินตนาการมันจะดีกับชีวิตมากกว่ากัน
บางคนบอกฉัน ว่าเธอคิดว่าเธอร่วมรักกับคู่ของเธออยู่
ฉันฟังแล้วก็ตลกตั้งแต่คำว่า "ร่วมรัก" แล้ว
มันคือการร่วมเพศ การเอากัน หรือจะเรียกให้หยาบคายแค่ไหนก็ได้
มันใช่กว่าคำว่า "รัก" ทั้งนั้น เราแค่ทำตามที่ได้รับเงินจ้างให้มาทำ
พอไม่เชื่อเสียตั้งแต่คำศัพท์แล้วฉันก็ไม่มีวันจะใช้จินตนาการอะไรได้ต่อ
แล้วพอมีคนถามว่าแล้วฉันทำแบบนี้ได้อย่างไร
กับผู้ชายเป็นร้อยเป็นพัน กับพลาสติก กับโลหะ กับพืชผักผลไม้
ก็เพราะฉันทำมันได้น่ะสิ
มันไม่ได้สนุกหรือไม่สนุก มันคือการร่วมเพศ
แค่นั้นเอง
แต่ทั้งวันที่เห็นแต่อวัยวะเพศชายบางทีก็เอียนเหมือนกันนะ
ฉันเลยอยากเห็นมันเป็นอย่างอื่นบ้าง
พวกมีจินตนาการสูงนี่น่าอิจฉาจริง
ยิ่งพวกมีจินตนาการซ้อนจินตนาการแบบพาไรโดเลียอะไรนี่ยิ่งดีเข้าไปใหญ่
ถ้าให้เปรียบก็คงเหมือนพวกเห็นเลขตามเปลือกไม้หรือในลูกหมูที่ตายตอนคลอดล่ะมั้ง
จินตนาการก็ดีแถมมีสิทธิเอาไปซื้อหวยได้เงินง่ายๆ ด้วย
ฉันเห็นคนเอากล้วยหอม แตงกวามาทำเปรียบเทียบกับของผู้ชายแล้วหัวเราะคิกคักหน้าแดงกัน ฉันกลับไม่เห็นว่ามันจะเหมือนที่ตรงไหน
เหลืองขนาดนั้น เขียวขนาดนั้น กลม มน ลื่นเป็นมัน
ไม่เหมือนทั้งรูปร่าง หน้าตา กลิ่นและผิวสัมผัส
ไม่มีความอบอุ่นจากเลือดเนื้อ ไม่มีเส้นเลือดเต้นตุบ ไม่ขยับขยุกขยิกในปาก ไม่เปลี่ยนขนาด
กัดไปก็มีแต่ความว่างเปล่า ช้อนสายตาขึ้นมองก็ไม่เห็นหน้าตาของใครอยู่เบื้องหลัง
ปัญหาคือใครๆ ก็บอกว่าฉันเหมือนคนนั้นนิด คนนี้หน่อย
ฉันอาจหยิบเอาส่วนผสมของใครต่อใครมาใช้มากไป
พวกผู้ชายทั้งที่เป็นคนดูหรือคนเล่นด้วยกันบอกฉันว่ามุมซ้ายฉันเหมือนคนนั้น มุมขวาฉันเหมือนคนนี้ เสียงฉันคล้ายนักร้องคนโน้น
ฉันคงขโมยจินตนาการมาจากพวกเขาเหล่านั้นจนหมด
แล้วเลยไม่เหลือเอาไว้สำหรับตัวเองบ้าง
และวิกเตอร์ก็แค่เด็กบ้าเรียนเชยๆ คนหนึ่ง ฉันไม่พยายามมองสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่
บางคนบอกว่าความเชยอย่างตั้งใจไปจนถึงระดับหนึ่งมันจะกลายเป็นความเท่
สำหรับฉันความเชย เก๋ เท่ สวย หล่อ เถื่อน ไม่มีผลอะไร
ยังไงเราก็รับเงินมาร่วมเพศกัน
มันก็เท่านั้น
ฉันไม่ต้องจำหน้าเขา
ชื่อนั้นอาจต้องจำบ้างจะได้ครวญครางออกมาถูกคน
แต่ใบหน้าหรืออวัยวะของเขาก็เป็นสิ่งของอย่างหนึ่งสำหรับฉัน
เหล่ามนุษย์ที่รูปแบบเหมือนๆ กัน เข้ามาถูไถชำแรกแทรกไปทั่วร่างกายของฉันเหมือนกัน
ทุกผู้ทุกคนเป็นอย่างที่เขาเป็น
ไม่เหมือนกันก็จริง แต่ก็ไม่เห็นมีสาระสำคัญตรงไหน
เขาคือคนคนหนึ่ง
มันก็คืออวัยวะสืบพันธุ์อันหนึ่ง
ซึ่งหน้าตาหรือนิสัยของเจ้าของมันไม่ได้ทำให้มันพิเศษขึ้น
มันก็แค่อวัยวะส่วนหนึ่ง
ฉันมีหน้าที่เกี่ยวกับมัน
นั่นคือความหมายทั้งหมดของมนุษย์ในแบบของฉัน
* * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* ข้อความจากในหนังสือ
“ พาไรโดเลียรำลึก ” เขียนโดย ปราบดา หยุ่น ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 1, มีนาคม 2555 โดย สำนักหนังสือไต้ฝุ่น
.
